Ne ora 19.15 perpiqesha te isha perpara televizorit dhe perqendrohesha per 5 minuta ne ekranin e tij. Ishin momentet me gazmore te dites sime. Kjo ndodhte disa dekada me pare, kur isha nje femije 6-7 vjecar, i terhequr nga filmat vizatimore qe i shihnim fshehurazi ne kanalin e Televizionit Jugosllav te Shkupit … Natyrisht qe “filmi” me i preferuar ishte “Tomi dhe Xheri”, por ndodhte qe here pas here shfaqej dhe dicka tjeter. Nje rast i tille ishte dhe cikli “Hipo dhe Cipo” … qe nuk me bente ndonje pershtypje te madhe. Kur u rrita, dhe vendin e kureshtjes femijnore e zuri nje interesim me i gjere, kuptova se Hipo dhe Cipo ishin vertet “personazhe reale”. Ne dokumentaret nga bota e kafsheve tregohej nje raport i vecante qe egzistonte midis disa qenieve te medha dhe te fuqishme si hipopotamit, rinocerontit apo buallit dhe disa zogjve qe jetonin duke u ushqyer me parazitet qe strehoeshin ne trupat e kafsheve te permendura. Zogjte e vegjel ju afronin nje sherbim unik te “medhenjve” dhe keta te fundit i lejonin “voceraket” te jetonin mbi kurrizin e tyre.

​